Ας κόψουμε την πλάκα

του Ευάγγελου Κομνηνάκη

Βλέπω Νεοδημοκράτες και αριστεροφιλελεύθερους να απαντούν με δήθεν επιχειρήματα ορθού λόγου στον Τσίπρα και με πιάνει νευρικό γέλιο. Αυτή η επιμελώς ατημέλητη παιδική αφέλεια θα ήταν πολύ διασκεδαστική αν το τίμημα της δεν το πλήρωνε η Ελλάδα.
Για να πάω όμως στο διά ταύτα, ο Τσίπρας θα μείνει περισσότερο χρόνο στην εξουσία από αυτούς γιατί πολύ απλά ξέρει να λέει ψέματα, κάτι που δεν ξέρουν εκείνοι, ενώ δεν είναι λιγότερο ψεύτες. Οι δε φόβοι τους δήθεν για την οικονομία λόγω Τσίπρα είναι πολυτέλεια όταν την υποψηφιότητα Τσίπρα προωθούν τα ίδια κέντρα στα οποία οι ίδιοι αναζητούν μεγάλες ξένες επενδύσεις.


Τον Τσίπρα μπορεί να τον φοβηθεί κανείς για πολλά πράγματα, αλλά για αλλαγή του κοινωνικού καθεστώτος δε μπορεί. Απλώς ο πολιτικός χρόνος του Σαμαρά έχει τελειώσει και οι ελίτ ντόπιες και ξένες έχουνε κατασταλλάξει για το διάδοχο. Τους έκανε τη δουλειά ο Σαμαράς και τὠρα πάνε στον επόμενο, τόσο απλό είναι.

Το θεατράκι των μνηστήρων της εξουσίας έχει χάσει πια κάθε ομορφιά διότι ο γεωπολιτικός παίχτης παγκοσμίως είναι ένας και μοναδικός, τουλάχιστον για την ώρα. Και απέναντι σε αυτήν την παντοδυναμία του ενός που λέγεται παγκοσμιοποίηση κανείς δε μπορεί να αντιτάξει μία ρεαλιστική εναλλακτική. Αυτό είναι το δράμα όλων των λαών και όχι μόνο του ελληνικού.

Αντί να μιλήσουν τα σημερινά κόμματα εξουσίας για αυτή τη παγκόσμια συνωμοσία σιωπής μεταξύ διεθνοποιημένου καπιταλισμού και αριστερής πολιτικής ορθότητος(τη λες και χούντα) που αφαιμάζει του λαούς οικονομικά και τους αλυσοδένει πολιτικά, συνωστίζονται οι ντόπιοι τοποτηρητές σε στημένες κοκορομαχίες στη βιτρίνα της μικρής οθόνης.

Μοναδική ελπίδα σε αυτό το πλανητικό σκοτάδι είναι η ανέγερση και πάλι του κράτους έθνους, της μόνης ρεαλιστικής και ιστορικά δικαιωμένης επιλογής προστασίας του ανθρώπου όπου κι αν βρίσκεται, όπως κι αν λέγεται. Σήμερα περισσότερο από ποτέ αποδεικνύεται ότι το εθνικό κράτος δεν είναι μόνο ο αξιόπιστος θεματοφύλακας του πολιτισμού, είναι πρωτίστως το μόνο πραγματικό υποκείμενο με καθαρό πρόσωπο μέσα στο χάος της διεθνούς οικονομίας και κοινωνίας.

Ο μόνος τρόπος να αναχαιτισθεί το οικονομικό τσουβάλιασμα πλούσιων και φτωχών της παγκοσμιοποίησης που λέγεται "ανταγωνιστικότητα" είναι η προστασία του ανθρώπου μέσα από τη σημαία του κράτους. Να υψωθούν ξανά τείχη και σύνορα, να αποκτήσει κάθε λαός δικαίωμα στην παραγωγή και την ανάπτυξη με δικούς του πόρους. Να κοπούν οι λωρίδες εξαρτήσεως προς την κάθε είδους "καλοπροαίρετη" χρηματοδότηση χρεών και ελλειμμάτων.

Διότι είναι κάτι παραπάνω από προφανές πως το πρόβλημα δεν ξεκινάει από τη χρηματοδότηση των ελλειμμάτων, αλλά από τη φύση των ελλειμμάτων. Πώς θα ενθαρρυνθεί η ντόπια παραγωγή όταν υπάρχουν παγκόσμια μονοπώλια; Ή μήπως είναι δυνατόν σε συνθήκες "ανοιχτών συνόρων" να γίνουν παγκοσμίως ανταγωνιστικές οι χώρες που δεν υπήρξαν ανταγωνιστικές ούτε καν σε περιφερειακό επίπεδο;