Προ μηνός είχα πει σε δημόσιο βήμα ότι η κυβέρνηση με την εμμονή της να περιφρονεί τις ιδεολογικές, πολιτικές και ιστορικές τοποθετήσεις, με το να συμψηφίζει δύο ασυμβίβαστους κόσμους (εθνικισμό και κομμουνισμό), με την εμμονή της να απαντά μόνο με νομικά επιχειρήματα στις εξελίξεις και με τις διακηρύξεις της ότι δήθεν αποχρωματίζει τη βία, επιχειρεί να αποδράσει άνανδρα από τη μάχη των ιδεών. Δε θέλει να αναδεχθεί το βάρος της ευθύνης που γεννά η εξουσία.
Αυτός ο κυβερνητικός αυτισμός όμως, αυτή η εξουσιαστική προστυχιά υποσκάπτει τα θεμέλια της εξουσίας και πριονίζει το ίδιο το κλαδί στο οποίο κάθεται. Διότι δεν μπορείς να κυβερνάς απλώς και μόνο γιατί πρέπει να κυβερνάς. Αν οι σύγχρονοι εξουσιαστές συνεχίσουν να περιφρονούν τις κινηματικές διεργασίες ένθεν κακείθεν σύντομα θα βρεθούν σε μία θέση όπου θα συνθλιβούν μέσα στην κοινωνική ένταση. Σε συνθήκες πραγματικής πολώσεως τα νομικά επιχειρήματα δεν έχουν κανένα νόημα και καμμία δύναμη πλέον. Διότι τότε το δίκαιο το δημιουργεί άλλος.
Βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς η υπόθεση της λευτεριάς δεν είναι μόνο ελληνική υπόθεση. Το σύγχρονο ελληνικό κράτος έχει βρεθεί στην κολοσσιαία αντίφαση αφενός να ονομάζεται εθνικό, αφού προέκυψε από μία εθνοφυλετική επανάσταση, αφετέρου να διοικείται γεωπολιτικά από την παγκοσμιοποίηση και την "προστασία" του ξένου παράγοντος. Είναι προφανές ότι ο ξένος παράγων δε θα δεχθεί εύκολα και αναίμακτα να χάσει την τόσο κεδροφόρο προνομιακή μεσιτεία που του παρέχει η Ελλάς στην ανατολική μεσόγειο.
Συνεπώς τα μέτωπα του εθνικιστικού κινήματος είναι τρία : Είναι η φάυλη εξουσία που κατέχει τις δυνάμεις καταστολής και τις στρέφει εναντίον μας κατά τρόπο αήθη και αδίστακτο και μας εξισώνει με την προδοτική Αριστερά.
Είναι έπειτα η Αριστερά με όλες τις αντιφάσεις και τις διαιρέσεις της η οποία κατέχει το ηθικό πλεονέκτημα ή αλλιώς την ιδεολογική ηγεμονία και οδηγεί την ψυχολογία της μάζης μέσα στην κοινωνία. Αυτή η μεταπολιτευτική της κατάκτηση της χορηγεί τη χρήσιμη και κρίσιμη για τον πολιτικό της αγώνα ασυλία, κάτι που δεν έχουμε εμείς προς το παρόν.
Ας μείνουμε όμως λίγο στο μέτωπο της Αριστεράς και ας δούμε το Σήμερα
Σήμερα η Αριστερά συντηρείται αποκλειστικά από την εξωτερική στήριξη των ισχυρών. Με την εξυπηρέτηση που παρέχει στους σχεδιασμούς τους στην περιοχή μας εξασφαλίζει την πολύτιμη για την επιβίωσή της στήριξη. (Λαθρομετανάστευση, ανοιχτά σύνορα, αντιρατσισμός, φεντεραλισμός, ανθρώπινα δικαιώματα, χλεύη αξιών)
Στο εσωτερικό όμως είναι τελείως ανυπόληπτη. Έχει απωλέσει το ηρωικό στοιχείο, έχει αποσυνδεθεί απ τις μάζες και έχει αποκαλυφθεί για την καθεστωτική της φύση. Αν την εκθέσουμε κι άλλο θα απογυμνωθεί τελείως από τα εσωτερικά της ερείσματα και μελλοντικά θα χάσει τη σημασία της ακόμη και για τον ξένο παράγοντα. Οι βεβαιότητές της γκρεμίζονται και είναι στο χέρι μας να βοηθήσουμε κι εμείς στην κατεδάφισή τους.
Το τρίτο μέτωπο είναι η αντιμετώπιση της ξενοκρατίας. Αφού πια έχουν αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η ξενόδουλη Εξουσία και η διεθνιστική Αριστερά μπορούμε να ελπίζουμε σε νέους όρους εθνικής ανεξαρτησίας. Αλλά αν δεν αντιμετωπιστεί ο τακτικός εχθρός της ΝΔ του Δένδια και του Σαμαρά και ο στρατηγικός εχθρός των Ανταρσύα/ΚΚΕ/ΣΥΡΙΖΑ/ΡΗΜΑΔ δε μπορούμε να ελπίζουμε σε απελευθέρωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου