Η απανθρωπιά, το διαχρονικό στοιχείο της Αριστεράς

Γράφει ο Ευάγγελος Κομνηνάκης

Μακάρι να μη βρεθεί κανείς στη θέση της μητέρας του Αλέξανδρου Γέροντα που χαροπαλεύει τώρα στην εντατική, όμως η βία δεν αντιμετωπίζεται με ευχές. Δυστυχώς το σπάνιο ήθος μας πολλές φορές στέκεται αφορμή για να χάσουμε πολιτικούς αγώνες. Ενθαρρύνει τους αντιπάλους μας να βιαιοπραγήσουν εναντίον μας. Και δεν έχουν άδικο από τη σκοπιά τους οι λάτρεις του μακιαβελλικού κυνισμού αντίπαλοί μας να το ερμηνεύουν ως αδυναμία.Όμως δε μπορούν να επικαλούνται πια την ανθρωπιά.

Όχι, η ανθρωπιά είναι προνόμιο της Παρατάξεως των Εθνικά Σκεπτομένων Ελλήνων. Από το 1946 μέχρι το 1949 ο ελληνικός λαός υπέφερε από την ξετσιπωσιά των ΕΑΜΟΒΟΥΛΓΑΡΩΝ. Ο Άρης Βελουχιώτης είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα τις σφαγές εθνικοφρόνων πολιτών τις οποίες συνέχιζαν με ενθουσιασμό οι επίγονοί του. Κοινό στοιχείο και τότε και τώρα το μίσος, ο ανθελληνικός φανατισμός και η απανθρωπιά.

Οι σφαγές της κόκκινης τρομοκρατίας που διέπρατταν οι σλαυοκίνητοι συμμορίτες μόνο και μόνο για να αποσπάσουν ελληνικά εδάφη είχαν δημιουργήσει ένα πηγαίο αντικομμουνιστικό αίσθημα σε όλους τους Έλληνες. Ο κομμουνισμός ήταν στη συνείδηση τους συνώνυμο της Εθνοπροδοσίας και του Εγκλήματος. Και αυτή η συνείδηση ήταν η άμυνα που κράταγε την εθνική κοινωνία όρθια.

Στη Μεταπολίτευση η Ελλάδα τους συνεχώρεσε, τους αμνήστευσε και τους ενέταξε στο πολιτικό παιχνίδι. Αποτέλεσμα; Σήμερα όχι μόνο ξανακάνουν τα ίδια και σπρώχνουν την Ελλάδα στην Άβυσσο, όχι μόνο συναινούν, αν δεν προξενούν οι ίδιοι την ωμή ξένη παρέμβαση(αυτή τη φορά των Αμερικανών) προκειμένου να μας αντιμετωπίσουν πολιτικά, αλλά μας φυλακίζουν, μας στοχοποιούν, μας διαπομπεύουν και ύστερα μας σκοτώνουν με καλάσνικοφ και με τις φυλλάδες τους.

Όποιος επιχειρεί να μας πείσει ότι η μάχη εναντίον του μαρξισμού είναι ανεπίκαιρη στην πραγματικότητα λειτουργεί σε διατεταγμένη υπηρεσία είτε το συνειδητοποιεί, είτε όχι. Ο κομμουνισμός δεν είναι ακόμα μία πολιτική θεωρία την οποία οφείλουμε να ανεχθούμε από λόγους μεγαλοψυχίας. Είναι η βασική απειλή του δυτικού πολιτισμού, είναι ένα ολοκληρωτικό ψυχολογικό φαινόμενο που έχει στο στόχαστρο την ίδια την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Κατανοώ ότι η Παγκοσμιοποίηση προπαγανδίζει το τέλος των ιδεολογιών. Όμως ακόμα και αν δεν υπάρχει σήμερα ΕΣΣΔ αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν οι νοσταλγοί της. Δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν νέοι συμμορίτες επειδή κρατούν πολεμικά όπλα και όχι κονσερβοκούτια. Δε σημαίνει ότι τα πυρηνικά συστατικά του μπολσεβικισμού όπως ο ισοπεδωτισμός, η ηθική του κυνισμού, ο αντιπατριωτισμός, ο διεθνισμός και κυρίως η απανθρωπιά δεν επιβιώνουν μέσα στο νέο παγκόσμιο σύστημα.