Κρίση ή παρακμή;

του Γεράσιμου Χονδρογιάννη

   

Νομίζω πως η παρακμή που μας περιβάλλει ως λαό τις τελευταίες δεκαετίες και που φυσικά εκούσια ή ακούσια έχει αλώσει τον τρόπο ζωής και σκέψης μας, την όλη παρακμιακή νοοτροπία μας, θα πρέπει να μας προβληματίσει πιο συστηματικά από την κρίση. Η χώρα δεν παράγει σε κανέναν τομέα, άρα μιλάμε για μια υποβαθμισμένη παραγωγικότητα. Η γεωργία που αποτελούσε κάποτε-αν όχι πάντοτε κατά το παρελθόν!-τομέα που διακρίθηκε στην παραγωγή, δεν υφίσταται. Παίρνουμε λεμόνια από την Αργεντινή, σκόρδα από την Κίνα, μήλα από την Χιλή, πατάτα από την Αίγυπτο και την Ιταλία. 

Την ευθύνη φέρει φυσικά σε απόλυτο βαθμό το Κράτος, το οποίο δεν διαθέτει τους κατάλληλους μηχανισμούς στήριξης, με αποτέλεσμα να πλήττεται εδώ και χρόνια η ελληνική γεωργία, βασικός μοχλός ανάπτυξης της χώρας, την οποία έσπευσαν να παραδώσουν στους οικονομικούς κηδεμόνες μας,λες και δεν υπήρχαν τρόποι διάσωσης, τρόποι ενεργοποίησης της τόνωσης του τουρισμού,της ναυτιλίας και άλλων τομέων που κατεξοχήν, ανέκαθεν στήριζαν την ελληνική οικονομία. 

Το ότι όλα ήταν ''στημένα'' κατά το δη λεγόμενον, δεν χρειάζεται ανάλυση, ούτε αποτελεί σενάριο ''συνωμοσιολόγων''! Εξάλλου, όσο περνά ο καιρός και Μνημόνια πολλαπλασιάζονται, μαζί με τα δυσβάσταχτα χαράτσια και τις παράλογες απαιτήσεις, τόσο μαραζώνει και πλήττεται η οικονομία της χώρας, η ανάπτυξη, τελικά κάθε όραμα και προσδοκία! Όταν επιχειρήσεις κλείνουν, οικογενειάρχες απολύονται, οι άνεργοι πληθαίνουν, τότε δεν βλέπω πως όλος αυτός ο μηχανισμός λειτουργεί ως λύση ''σωτηρίας'' για την πατρίδα μας. Εφόσον λοιπόν, το Κράτος έχει απομακρυνθεί και αδιαφορεί για την κοινωνία. Όταν δεν στηρίζει την κοινωνία, την γεωργία, την παραγωγικότητα, την παιδεία, τότε μιλάμε για ένα αυτονομημένο Κράτος, απόλυτης παρακμής και ασυδοσίας. 

Κράτος παρακμής και ασυδοσίας, διότι πλέον σε αυτό έπαψαν να ξεχωρίζουν ο εργατικός από τον τεμπέλη, ο ικανός από τον ανίκανο, ο διαβασμένος(δεν μιλώ για την συμβατική μορφωσούλα που μας παρέχουν!) από τον άξεστο, ο έντιμος από τον άτιμο. Κάθε λειτουργία αξιοκρατική έχει εξαλειφθεί. Δεν υπάρχει κρίση. Κανένας δεν κρίνεται ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '80,όπου προς άγραν ψήφων και απόλυτη επικράτηση του πασοκικού Κράτους και εν ονόματι της ''Δημοκρατίας'' και της ''Ισότητας'' (τι μέγεθος βλακείας και υποκρισίας!), έπαψε να λειτουργεί κάθε μορφή αξιοκρατείας, επιτροπή κρίσης και όλα έγιναν ίσωμα. Που είναι τα Πειθαρχικά Συμβούλια άραγε; Απλά δεν υπάρχουν τρείς προς τέσσερις δεκαετίες τώρα και αν αυτά λειτουργήσουν σε κάποια περίπτωση-σπανιότατο!-θα ξεσηκωθούν οι εργατοπατέρες και όλο το συνδικαλιστικό κατεστημένο, να ακυρώσουν την όποια πειθαρχική απόφαση. 

'Όταν λοιπόν σε μια κοινωνία, σε ένα Κράτος, δεν υπάρχει η διάκριση, τότε δεν μιλάμε για σύμπτωμα κρίσης, αλλά παρακμής. Φυσικά όλο αυτό το ισοπεδωτικό σκηνικό, συνοψίζεται στο ''ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ'' του λυγερόκορμου Παγκάλου! Και έχει δόση αλήθειας αυτό, δεν είναι η αλήθεια όμως! Ο λαός διαμορφώνει τον τρόπο ζωής και σκέψης του, όπως εσύ ως πολιτικός του το περνάς. Ο λαϊκισμός επίσης, έχει διαπιστωθεί πως συγκινεί τις μάζες και φέρει καρπούς. Επομένως, ο λαός με τέτοιους ηγέτες και τέτοιους επαγγελματίες πολιτικούς, προσάρμοσε την ζωή και την νοοτροπία του σε αυτήν την παρακμή. Ο ηγέτης του (Ανδρέας Παπανδρέου), τα έσπαγε βράδυ παρά βράδυ στην Ρίτα, αυτό έκανε και ο έλληνας. Οι Υπουργοί του, ζούσαν ως Πασάδες, αυτό έκανε και ο έλληνας. Οι πολιτικοί του έκλεβαν και δεν τιμωρούνταν-ίσως και να επιβραβεύονταν!-, αυτό έκανε και ο έλληνας. 

Το Κοινοβούλιο είχε μεταφερθεί στα μπουζούκια και σε υπερπολυτελή τουριστικά θέρετρα(σήμερα φέρετρα!), αυτό ήθελε τότε και ο έλληνας. Ήξεραν που απευθύνονταν. Ένας λαός βγαλμένος από πολέμους, Εμφυλίους, Δικτατορίες, φτώχεια, μιζέρια, δυστυχία, ήταν εύκολο να τσιμπήσει! Και τσίμπησε!! Όλα αυτά λοιπόν, είναι συμπτώματα της παρακμής μας και όχι της ''κρίσης'' που επιτυχώς οικοδόμησαν. Σήμερα πληρώνουμε ως κοινωνία, την κουτοπονηριά μας, το επαρχιώτικο κόμπλεξ μας, την life style ζωή μας, το πράσινο όνειρο της σοσιαλ(ηστρι)κής μεγάλης ζωής, την ξιπασιά του νεόπλουτου χωριάτη. Νομίζω πως αρκούν όλα αυτά. Αν θα ήθελα να επεκταθώ, για την παρηκμασμένη παιδεία και το εκπαιδευτικό χάλι, για τον τομέα της Υγείας-Πρόνοιας, της Εξωτερικής μας πολιτικής κ.ο.κ., δεν θα έφταναν ''τόνοι μελανιού''! 

Κρίση λοιπόν ή παρακμή; Ίσως κρίση, ως αποτέλεσμα ενός παρακμιακού Κράτους, μιας παρακμιακής σκέψης, μιας κομπλεξικής ζωής του ''φαίνεσθε'' και όχι του ''είναι''. Ας προσεγγίσουμε λοιπόν λίγο σε αυτή την σκέψη και ας αναλογισθούμε όλοι πόσο έχουμε ή και συνεχίζουμε να συμβάλλουμε σε αυτή την κοινωνική, εθνική, κρατική, εκπαιδευτική, οικογενειακή, προσωπική παρακμή και ίσως τότε ξέρουμε τι πραγματικά σημαίνει ''Επανίδρυση του Κράτους'' και τι χρειάζεται για να επανιδρυθεί. Η ποσότητα μας έκαψε, μήπως είναι χρήσιμο να στραφούμε στην ποιότητα;;;