Ο Εθνικισμός δεν είναι έγκλημα. Η βλακεία είναι!

του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου εκδότη του «Ελεύθερου Κόσμου»

H κρατική μεθόδευση στις συλλήψεις των βουλευτών και στελεχών της Χρυσής Αυγής, η δημοσιογραφική βλακεία και η αντι-εθνικιστική υστερία που ακολούθησαν, δεν πρέπει να μας εμποδίσουν να εξετάσουμε με νηφαλιότητα τα γεγονότα αυτά και κυρίως να εξάγουμε συμπεράσματα χρήσιμα, γι’ αυτό που λέμε πατριωτικό χώρο.

Θα μου πείτε: μπορεί να υπάρξει νηφαλιότητα όταν κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται στην φυλακή και όταν ένα κίνημα ιδεών βρίσκεται προ της ενδεχόμενης ποινικοποίησής του; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό έγκειται στο ότι χωρίς νηφαλιότητα και δημιουργική σκέψη, το μόνο σίγουρο είναι ότι και οι διωκόμενοι κινδυνεύουν περισσότερο, αλλά και οι ιδέες και οι αγώνες μας ευκολότερα μπορούν να τεθούν στο κοινωνικό περιθώριο.

Οι συλλήψεις των μελών της Χρυσής Αυγής και η προσπάθεια συνολικής και συλλογικής ποινικοποίησης της αντιμετωπίσθηκαν τόσο από τους ίδιους, όσο και από την πλειοψηφία του «χώρου» με τρόπο περισσότεροσυναισθηματικό παρά πολιτικό. Φυσικό και τα γεγονότα αυτά έχουν και την ηθική τους υπόσταση, αλλά η πολιτική σημασία τους είναι αυτή που έχει σημασία.

Σε γενικές γραμμές το κατηγορητήριο κατά της Χρυσής Αυγής και των ανθρώπων της, αντιμετωπίσθηκε είτε συνολικά απορριπτικά ως κατασκεύασμα των αντιπάλων της, είτε έγινε προσπάθεια διαχωρισμού μεταξύ ιδεολογίας και αξιόποινων ποινικά πράξεων. «Όλα είναι ψέματα» φώναζαν κάποιοι, «άλλο εθνικισμός και άλλο μπραβιλίκι» απαντούσαν ορισμένοι. Την συσπείρωση της Χρυσής Αυγής ήθελαν οι πρώτοι, την αποφυγή του συσχετισμού μεταξύ εθνικισμού και αυτής κάποιοι άλλοι.

Το πρόβλημα όμως είναι πιο πεζό και συνάμα περισσότερο πολιτικό. Αν δηλαδή η Χρυσή Αυγή κυμαινόταν δημοσκοπικά στο 4-5%, κανείς δεν θα ενδιαφερόταν από τους κρατούντες για το αν κάποιοι σε αυτή έκαναν μπραβιλίκια ή ξέπλυμα χρημάτων. Επειδή όμως ξέφυγε δημοσκοπικά, ξεκίνησε αυτό το πανηγύρι με τις διώξεις, τις φυλακίσεις και τις αποφυλακίσεις. Άρα λοιπόν το σύστημα μπορεί να ανεχθεί μία παράταξη που ενδεχομένως πουλά και τσαμπουκά, αρκεί να μην περνά την λεπτή κόκκινη γραμμή που της έβαλαν. Να την ανεχθεί ως αντίβαρο στην Αριστερά ή ως μαξιλαράκι εκκένωσης δεξιών ψήφων οι οποίοι μπορούν να ξαναμαζευτούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αυτά λέει η ψυχρή λογική αντιμετώπισης της επικαιρότητας.

Όμως δεν θα ήμασταν εθνικιστές αν δεν αφήναμε και τον συναισθηματισμό μας να οδηγήσει την σκέψη και την δράση μας σε ζητήματα ηθικής. Στο ηθικό αυτό κομμάτι η παρόρμηση είναι να στηρίζουμε όλοι την Χρυσή Αυγή. Εμμέσως πλην σαφώς το ζήτησε και ο Μιχαλολιάκος στο διάγγελμά του την εβδομάδα προ των συλλήψεων, απευθυνόμενος γενικά στους Έλληνες Εθνικιστές και όχι στους Χρυσαυγίτες ειδικότερα.

Η ηθική παρόρμηση όμως πολλών από εμάς και η βοήθεια που με διάφορους τρόπους προσφέραμε στην Χρυσή Αυγή, δεν πρέπει να μας κάνει να αναλογιζόμαστε ορισμένα πράγματα και γεγονότα. Όπως για παράδειγμα ότι η παράταξη αυτή λειτούργησε καθ’ όλη την ιστορία της εαμικά προσπαθώντας να ποδηγετήσει τους υπολοίπους. Όπως ότι λίγες ημέρες πριν τις συλλήψεις, στον Μελιγαλά, έστειλε στο νοσοκομείο του εθνικιστές τους Πατριωτικού Συνδέσμου Λάρισσας. Όπως ότι χαρακτηρίζει ως «προδότη» όποιον διαφοροποιείται από αυτήν όπως π.χ. τον Περίανδρο. Όπως ότι αφήνει να λιώνει στις φυλακές τον Παναγιώτη Ρουμελιώτη που είναι σπλάχνο της. Όπως ότι στην προφυλάκιση του Δημήτρη Παπαγεωργίου έβγαλε μόνον μία ανακοίνωση όταν συνελήφθη και μία όταν αποφυλακίσθηκε. Όπως όταν στα δικαστήρια που είχε ο γράφων και ο Κωνσταντίνος Πλεύρης με τους Εβραίους και τους αντιρατσιστές δεν έβγαλε τσιμουδιά.

Ο συναισθηματισμός λοιπόν είναι καλός, αλλά και η αλήθεια είναι καλύτερη. Μιας όμως και μιλάμε για συναισθηματισμό το πιο τραγικό γεγονός των ημερών υπήρξε η αδυναμία της Χρυσής Αυγής να κινητοποιήσει τους οπαδούς και τα μέλη της σε συμπαράσταση των στελεχών της. Οι εικόνες έξω από την ΓΑΔΑ και τα δικαστήρια ήταν αποκαρδιωτικές για ένα κόμμα που ετοιμαζόταν να διεκδικήσει δήμους και εξουσία.

Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο λάθος του Μιχαλολιάκου και της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής. Το ότι επένδυσε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στα μαύρα μπλουζάκια και στην εικόνα του τσαμπουκά που της καλλιέργησαν έντεχνα και σκόπιμα συγκεκριμένα ΜΜΕ. Στηρίχθηκε στον θυμό του κόσμου, στην αγανάκτηση από την χαμένη καλοπέραση του λαού, στο χάιδεμα ορισμένων δημοσιογράφων που την προέβαλλαν επειδή «πουλούσε». Δεν κατάλαβε η ηγεσία της ότι ο αγανακτισμένος δεν σηκώνεται από τον καναπέ του, ειδικά όταν εσύ παρουσιάζεσαι ως ο προστάτης του και ότι η κάνουλα της προβολής εύκολα γίνεται οχετός ύβρεων.

Η Χρυσή Αυγή μετά την είσοδο της στην Βουλή, με την κρατική χρηματοδότηση και τους μισθούς όφειλε και μπορούσε να φτιάξει ένα μαζικό κίνημα με θέσεις και αρχές. Επένδυσε αντίθετα στην εικόνα, προτιμώντας την από την ουσία. Αυτό πλήρωσε και αυτό ενδεχομένως θα πληρώσουν ορισμένα στελέχη της.

Ότι και να γίνει στις αίθουσες των δικαστηρίων, τα πράγματα δεν θα είναι πια τα ίδια. Ούτε η Χρυσή Αυγή μπορεί να είναι η ίδια στο μέλλον. Γιατί αποδείχθηκε σε συγκεκριμένα πράγματα αδύναμη και όσο οι δημοσκοπήσεις και αν την ευνοήσουν περιστασιακά, από την δικαιολογημένη αντίδραση των Ελλήνων, οφείλει να αλλάξει. Το ίδιο οφείλει να αλλάξει και το σύνολο των εθνικιστών. Το μεγάλο συμπέρασμα που βγαίνει από όλα αυτά είναι ότι το σύστημα έχει ακόμα δόντια, έστω και σκουριασμένα. Γι’ αυτό και οφείλουμε να βρούμε τον αντιτετανικό σε αυτό, αντί να προσφέρουμε τον λαιμό μας βορά σε αυτό.