Γιατί Εθνικιστής και όχι Εθνικόφρων

Γράφει ο Ευάγγελος Κομνηνάκης

Γιατί Εθνικιστής και όχι Εθνικόφρων; Πέραν του ότι και αυτόν τον όρο στην ουσία τον ανέστησε το πατριωτικό κίνημα η διαφορά είναι ακόμη υπαρκτή. Ο όρος του εθνικισμού περιγράφει την ενεργητική κατάφαση της ιδέας του Έθνους. Αυτό δε σημαίνει ότι οι υπόλοιποι Έλληνες αρνούνται το Έθνος, σημαίνει ότι το αποδέχονται παθητικά. Στη μετα-πολεμική Ελλάδα του 50 η τεράστια πλειονότης των Ελλήνων είχε δει στην πράξη τί εστί Έθνος, εθνική δολιοφθορά, εθνικός αγώνας και προφανώς πίστευε στην ελληνική ζωή αφού αγωνίστηκε γιαυτήν στην πράξη.
Η μεγάλη μάζα των αστών όμως(των κοινωνικώς προνομιούχων) που είχε προνομιακούς δεσμούς με την κρατική εξουσία δεν ήταν διατεθειμένη να κάνει και τίποτα άλλο πέρα από μία δήλωση ομολογίας. Η εύκολη και ανέξοδη εθνικοφροσύνη δήλωνε απλώς την αντίθεση στον απαγορευμένο έτσι κι αλλιώς κομμουνισμό. Η μεγάλη μάζα των αστών σε κάθε ιστορική φάση μετακινείται κατά την ισορροπία των δυνάμεων. Λόγω του ότι αρνείται να θυσιάσει τα κεκτημένα της και ως μη πιστεύουσα σε κάποια κοινωνική αλλαγή βρίσκεται πάντοτε στην υπεράσπιση της εξουσίας με όποιο πρόσημο κι αν εχει αυτή. Είναι κοινωνικά συντηρητική. Στη Μετα-πολιτευτική Ελλάδα οι εθνικόφρονες διακρίθηκαν οριστικά από τους εθνικιστές καθώς οι τελευταίοι δε συμβιβάστηκαν με το καθεστώς της 24ης Ιουλίου για το οποίο είχαν ήδη έκτοτε την άποψη ότι ξεπλένει την Αριστερά και την προδοτική ιστορία της. Ακόμα και η παραδοσιακή εθνικοφροσύνη όμως της Δεξιάς συνετρίβη εντελώς, ιδίως μετά την έλευση των Μαρξιστών το 1981, οι οποίοι δαιμονοποίησαν και την όποια αντίσταση είχε απομείνει ως παρωχημένη και αναχρονιστική. Τελευταίος εθνικός σπασμός της ΝΔ στην επέλαση του Ανδρέα ήταν η αποχώρηση από τη βουλή της κοινοβουλευτικής της ομάδος με αρχηγό τον Ευάγγελος Αβέρωφ, όταν τον Αύγουστο του 1982 αμφισβητήθηκε από τους Μαρξιστές για πρώτη φορά η επίσημη εθνική ιστοριογραφία για τα γεγονότα της κατοχής και του συμμοριτοπολέμου. Σήμερα που οι όροι εγχωρίως και παγκοσμίως είναι αντεστραμμένοι, σήμερα που τα Έθνη έχουν χάσει την παλαιά τους σημασία και οι πόλεμοι μεταφέρθηκαν απο τα πεδία των μαχών στους μηχανισμούς διαμόρφωσης μαζικής ψυχολογίας το να δηλώνεις εθνικιστής είναι οπωσδήποτε επαναστατική πράξη και όχι καθεστωτική. Συνεπώς ένας καθεστωτικός δε μπορεί να είναι εθνικιστής αφού το καθεστώς εγχωρίως και παγκοσμίως ανήκει οικονομικά μεν στο διεθνοποιημένο καπιταλισμό, ιδεολογικοπολιτικά δε στην Νέα Αριστερά των ανοιχτών συνόρων, της θρησκείας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του αντιρατσισμού.