Βλέπω πολλούς φίλους όχι μόνο να μην ενοχλούνται από αυτήν τη θλιβερή εμφάνιση που παρουσιάζουν ορισμένα σχολεία, αλλά να αντιστρέφουν την επίκριση εναντίον εκείνων που ενοχλούνται. Προβάλλουν άστοχα επιχειρήματα όπως ότι δεν είμαστε "Ιράν" ή ότι στην αρχαία Ελλάδα το κάλλος λατρευόταν. Και σήμερα λατρεύεται το κάλλος σε ιδιωτικούς χώρους, σε υπνοδωμάτια, σε καθιστικά, σε σαλόνια, σε club, σε συναυλίες, σε παραλίες και πισίνες. Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν στην παρέλαση που γίνεται για να τιμηθούν οι πεσόντες ήρωες στην Κλεισούρα και στο ύψωμα 731 πρέπει να διαφέρει η ενδυματολογική αμφίεση των μαθητών από μία μέρα εκδρομής ή ανελέητου clubbing. Αν πρέπει να μείνουμε πιστοί σε έναν ορισμένο τελετουργικό κώδικα ενδυμασίας εν όψει της εξαιρετικής ημέρας. Αν πρέπει εν τέλει -να το πούμε ευθέως- να υποκύψει ο μαθητής σε μία ηθική υποχρέωση αντί να βγάζει τα προσωπικά του γούστα.
Η γνωστή αντιδικία όταν γίνεται πια τελείως ειλικρινής καταλήγει στο ερώτημα : Μπορεί να ανεχθεί η εποχή της Παγκοσμιοποιήσεως, της μετανεωτερικότητος, του ατομισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έναν ενδυματολογικό κώδικο ενιαίο και πειθαρχημένο που να υπαγορεύεται από τις ανάγκες μίας εθνικής συλλογικότητος;
Μπορούν να ανεχθούν οι "υπέρμαχοι της διαφορετικότητος" τα αισθήματα σεβασμού και συστολής μιας μερίδος ανθρώπων που επιμένουν να αποτίουν φόρο τιμής στο Έθνος και τους ήρωές του; Ή μήπως τελικά η δυσανεκτική απέναντι στα Έθνη Παγκοσμιοποίηση επιμένει να χρεώνει τις παρελάσεις, τις εθνικές εορτές και ό,τι θυμίζει συλλογική ηθική σύμπραξη σε μία περασμένη εποχή;
Είναι ρηχές αν όχι υποκριτικές οι προσεγγίσεις που μας προτρέπουν σε μία νέα φεμινιστική απελευθέρωση, ή που μας μέμφονται για μια υπερβολική προσήλωση στον τύπο. Ειδικά τέτοιες μέρες. Προδίδουν ρηχά έως ανύπαρκτα αισθήματα σεβασμού απέναντι σε αυτούς που δώσανε τα κορμιά τους και τις ζωές τους στον πόλεμο και κυρίως συστρατεύονται με όσους έχουνε ήδη καταργήσει τις παρελάσεις τουλάχιστον στις καρδιές τους.
του Ευάγγελου Κομνηνάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου