Η καθεστωτική Αριστερά έχει χάσει το παιχνίδι και οι εθνικιστές ανακτούν το Ηρωικό Στοιχείο

του Ευάγγελου Κομνηνάκη


Η Αριστερά είναι καταδικασμένη να ηττηθεί γιατί έχει χάσει το ηρωικό στοιχείο και τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της. Η Αριστερά αρνείται να αναδεχθεί το βάρος της ιδεολογικής συγκρούσεως και κρύβεται πίσω από την αστική νομιμότητα και τα δημοκρατικά φληναφήματα.
Η Αριστερά ικανοποίησε και τις πιο maximalιστικές της απαιτήσεις στη σοβιετική Ελλάδα των τελευταίων 39 ετών. Νομοτελειακά δε θα μπορούσε να έχει επιτύχει περισσότερα. Εγκαταλειμμένη από σοβιετικούς συμμάχους η παραδοσιακή μαρξιστική ορθοδοξία έχει φθάσει στο τέρμα της. Έχει ξεπεραστεί, δεν έχει κανένα γεωπολιτικό έρεισμα.


Μεταλλάσσεται για να επιβιώσει, αλλά όχι πια μακρυά από την εξουσία, όπως κάποτε, αλλά μέσα στους κόλπους της με πυξίδα τη θεωρία της ψυχολογικής ηγεμονίας που επιβάλλει στις μάζες. Η Νέα Αριστερά είναι εξουσιαστική και καθεστωτική. Για αυτό και δεν θέλει τίποτα να αλλάξει, έχει μόνο κεκτημένα και κανένα πραγματικό ριζοσπαστικό αίτημα.

Είναι αντεπαναστατική γιατί άλωσε την Ελληνική Δημοκρατία με τη δύναμη της προπαγάνδας και τη βία των ιδεολογικών μηχανισμών και όχι με την περίφημη προλεταριακή επανάσταση, την οποία οι νεώτεροι Μαρξιστές απέρριψαν ως αναποτελεσματικό πολιτικό μέσο.

Σήμερα συντηρητισμός σημαίνει αριστερά και αστική τάξη σημαίνει υιοθέτηση των παραδοχών ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ και των οικονομικών τους συμφερόντων. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι οπαδοί των νόμων της φύσεως, οι πατριώτες και οι εθνικιστές.

Δεν είμαστε συντηρητικοί, ούτε αντεπαναστάτες, ούτε καθεστωτικοί, ούτε συστημικοί. Αντιπαθούμε το Σϋστημα Εξουσίας διότι μετά τον εκφυλισμό της Ευρωπαικής Αριστοκρατίας και την πρόσφατη ολοκληρωτική διάβρωση του σχήματος του Έθνους Κράτους από τους Υπερεθνικούς Οργανισμούς, δεν έχει μείνει στους λάτρεις των Εθνών τίποτε να υπερασπιστούν.

Ο κόσμος των δικών μας ιδεών ή θα χτιστεί από την αρχή πάνω σε μία υλική πραγματικότητα που δε μπορούμε άλλο να αγνοούμε ή θα μείνει απλώς μία ιδέα. Ας αποδείξουμε για άλλη μία φορά στην ιστορική μας πορεία ότι μπορούμε και το βουλητικό μας στοιχείο να υπερασπιστούμε και την υλική πραγματικότητα μπορούμε να διαπεράσουμε με το οξύ μας δέρκος.