Για να ξεκαθαρίσω κάτι προς όλους όσους διαμαρτύρονται για τη στάση μου. Αυτό που με ενδιαφέρει εμένα δεν είναι ούτε η ΝΔ, ούτε η ΧΑ, ούτε οι ΑΝΕΛ. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να εμπεδωθεί κυρίως από τον ιδεολογικό μας εχθρό την Αριστερά, ότι όλοι εμείς που συναντώμεθα ή διχαζόμεθα από τα κόμματα και τα κομμάτια της Δεξιάς έχουμε ένα κοινό το οποίο μας ενώνει.
Αρνούμεθα το Μαρξισμό και θέλουμε η Ελλάδα να συνεχίσει την ιστορική της πορεία. Αυτό, με όλες τις διαφορές μας στις διαπιστώσεις και τις διατυπώσεις, με όλες τις ζυμώσεις και τις νέες αντιστοιχίσεις που διαμορφώνονται σε ένα πολιτικό χάρτη κινούμενη άμμο, μόλις που έχει αρχίσει να γίνεται πια κατανοητό από την άλλη πλευρά.
Ότι δηλαδή δεν έχει σχέση η Εθνική Παράταξη και ο κόσμος της ούτε με τη Μαρφίν, ούτε με το Δεκέμβριο του 2008, ούτε με τις ιδεοληψίες περί ανοιχτών συνόρων. Δεν έχει σχέση ούτε με τις καταλήψεις στα αμφιθέατρα,
ούτε με τη φαύλη διανόηση της Ρεπούση και του Βερέμη. Αλλά δεν έχει σχέση ο κόσμος μας και με την υπονόμευση του δημοσίου συμφέροντος, δεν έχει σχέση και με την παρασιτική γραφειοκρατία, την ιδιοτελή συντεχνιακή αντίληψη και το φαυλοκρατικό συνδικαλισμό.
Αν υπάρχουν πρόσωπα που στο τέλος του δρόμου θα μας ενώσουν όλους θα το δούμε στην πολιτική τους πορεία, αν υπάρχουν άνθρωποι με ευρύτητα πνεύματος και διαχειριστικές ικανότητες θα κριθεί. Πάντως τέτοια πρόσωπα δε μπορούν να είναι ούτε η Βούλτεψη, ούτε η Πιπιλή. Και σίγουρα δε θα τοποθετήσουμε παρόμοιας πολιτικής ανυποληψίας και αναξιοπιστίας πρόσωπα υπεράνω του ενός εκατομμυρίου πολιτών που για τους δικούς τους λόγους στρέφονται στο ριζοσπαστισμό.
Ίσα ίσα το πολιτικό σύστημα είναι εκείνο που θα πρέπει να προβληματιστεί και να αναπροσανατολιστεί, ερχόμενο γιατί όχι και σε σύγκρουση με τον ίδιο τον εαυτό του ή τουλάχιστον με κάποιες απεχθείς όψεις του. Η εναντίωσή μας απέναντι στον παλαιοκομματισμό από όποια αφετηρία κι αν εκκινεί είναι οπωσδήποτε ένα δίκαιο ιστορικό αίτημα, δεν είναι ένα πυροτέχνημα ευκαιριακό.
Απέναντι σε αυτό το επιχείρημα αντιτάσσεται η περιβόητη διάσωση της χώρας. Μα ο παλαιοκομματισμός είναι εκείνος που δυσχεραίνει και την οικονομική διάσωση. Πώς θα σωθεί η χώρα, αν δεν καταδικαστούν και πολιτικά οι νοοτροπίες που μας οδήγησαν εδώ; Πώς θα αποφύγουμε την άβυσσο αν δεν ηττηθούν οι μεταπολιτευτικές δοξασίες;
Και κυρίως, ποιος θα πείσει για την ανασύνταξη και την εθνική προσπάθεια; Το πολιτικό υποκείμενο που γεννιέται και πεθαίνει στη γυάλα της οικογενειοκρατίας και της στενής ιδιοτέλειας; Οι Μητσοτάκηδες και οι Καραμανλήδες θα μας σώσουν; Αυτοί θα εμπνεύσουν; Αυτοί θα πείσουν;
Εγώ δεν το πιστεύω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου