Ας γκρεμίσουμε λοιπόν τους εθνικούς μύθους

γράφει ο Διαμαντής Καρασούλας

Με αφορμή την "επιστημονική" άποψη του υπουργού παιδείας κ.Φίλη για την γενοκτονία των Ποντίων επανήλθε για άλλη μια φορά από την Αριστερά το ζήτημα της ψύχραιμης επαναπροσέγγισης της ιστορίας με σκοπό την αποκαθήλωση των "εθνικών μύθων" με τους οποίους υποτίθεται ότι πορεύεται το Έθνος εδώ και πολλά χρόνια. Ασφαλώς, το κλαμπ των αναθεωρητών (Ρεπούση, Δραγώνα, Τατσόπουλου, Φίλη κτλ) δεν κομίζει κάτι καινούργιο αλλά τις πάγιες εθνομηδενιστικές θέσεις της Αριστεράς από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Επειδή όμως εθνικό είναι μόνο το αληθές όπως έχει γράψει ο Διονύσιος Σολωμός, εμείς δεν έχουμε κανένα φόβο να εξετάσουμε τα ιστορικά γεγονότα και αν υπάρχουν πράγματι μύθοι να τους γκρεμίσουμε οριστικά. Έχει το ίδιο θάρρος όμως και η Αριστερά; Αντέχει να μιλήσει το ίδιο "επιστημονικά" και για τους δικούς της ιστορικούς μύθους πάνω στους οποίους βάσισε την πολιτική της ύπαρξη; Κι αν αμφισβητεί τόσο εύκολα ιστορικά γεγονότα του 1821 και του 1923 μπορεί να δει κατάματα και χωρίς ιδεολογικά γυαλιά γεγονότα που συνέβησαν μόλις το 1973; Γιατί αν θέλει να γκρεμίσουμε τους "εθνικούς μύθους" να τους γκρεμίσουμε όλους, όχι μόνο αυτούς που δεν συμφέρουν το ιστορικοπολιτικό της αφήγημα.

Σαρανταδύο χρόνια μετά την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, συνεχίζουμε να τιμάμε εκείνα τα γεγονότα με εκδηλώσεις, καταθέσεις στεφάνων και με σχολική αργία σαν να πρόκειται για εθνική επέτειο. Επιμένουμε σαρανταδύο χρόνια μετά να τιμάμε -εις γνώσιν μας- μια επέτειο που δεν έχει καμία αντιστοίχηση με πραγματικά ιστορικά γεγονότα αλλά και καμία απήχηση στην κοινωνία, μόνο και μόνο για να συντηρήσουμε τα θεμέλια της Μεταπολίτευσης σε έναν αστικό μύθο. Παραβλέπουμε τα ιστορικά στοιχεία της εποχής εκείνης επιμένοντας σε συμβολισμούς και συναισθηματισμούς, χωρίς να αγγίζουμε την ιστορική πραγματικότητα. 

Ας δούμε τα ιστορικά γεγονότα. Λέμε ότι "το Πολυτεχνείο έριξε τον Παπαδόπουλο" ενώ ο Παπαδόπουλος είχε παραιτηθεί ήδη από τις 8 Οκτωβρίου του '73 διορίζοντας πολιτική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Σπύρο Μαρκεζίνη και προκηρύσσοντας ελεύθερες εκλογές για τις 10 Φεβρουαρίου του '74. Το ερώτημα λοιπόν που έρχεται αβίαστα είναι γιατί 7 ολόκληρα χρόνια δεν έγινε καμία ανάλογη εξέγερση κατά της δικτατορίας και έγινε αφού προκηρύχθηκαν εκλογές; Μήπως κάποιοι δεν ήθελαν αυτές τις εκλογές; Λέμε επίσης ότι "το Πολυτεχνείο έφερε τη Δημοκρατία" ενώ στην πραγματικότητα ματαίωσε τις επερχόμενες εκλογές του Φεβρουαρίου, οδήγησε σε πολιτική αποσταθεροποίηση με αποτέλεσμα να ανατραπεί η κυβέρνηση Μαρκεζίνη και να οδηγηθούμε στην δικτατορία Ιωαννίδη και την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Η δημοκρατία λοιπόν ήρθε 8 μήνες αργότερα, όχι απ' το Πολυτεχνείο αλλά λόγω της εθνικής τραγωδίας.

Λέμε ακόμα ότι "τιμάμε τους νεκρούς του Πολυτεχνείου" ενώ είναι γνωστό ότι η τελευταία ερεύνα για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου που διετάχθη το 1982 από τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Ηλείο υπουργό Δημόσιας Τάξης Γιάννη Σκουλαρίκη κατέδειξε ότι στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς. Σύμφωνα με το πόρισμα της 8/3/1982 υπήρξαν εκείνη την ημέρα 12 δολοφονημένοι σε διάφορα σημεία της Αθήνας -δεν γνωρίζει κανείς από ποιούς- αλλά κανείς μέσα στο Πολυτεχνείο και κανείς εξ αυτών δεν ήταν φοιτητής. Επομένως ποιούς νεκρούς φοιτητές τιμάμε και γιατί η πλάκα στο Πολυτεχνείο στην οποία κατατίθενται κάθε χρόνο λουλούδια δεν αναγράφει τα ονόματα των νεκρών της 17ης Νοεμβρίου αλλά "νεκροί φοιτητές της αντίστασης 1941-1944";

Αυτά και άλλα πολλά στοιχεία καταδεικνύουν ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν είναι παρά ένα υπερτιμημένο και αμφιλεγόμενο συμβάν χωρίς την μαζική λαϊκή απήχηση αλλά και τα ιστορικά αποτελέσματα που του αποδόθηκαν και το οποίο θεοποιήθηκε σκοπίμως από τους πρωταγωνιστές του προκειμένου να εξαργυρώσουν την συμμετοχή τους σε αυτό, με πολιτικές καριέρες σε υπουργεία και επιτροπές των Βρυξελλών. Νομίζω λοιπόν ότι είναι υπερβολή, γραφικότητα ή και παραλογισμός να τιμάμε με σχολική αργία ένα τέτοιο μυθοποιημένο γεγονός μιας φοιτητικής εξέγερσης την ώρα που υποβαθμίζουμε σχολικές αργίες όπως αυτήν των Τριών Ιεραρχών και κυρίως όταν δεν τιμάμε μεγάλης και εθνικής σημασίας ιστορικά γεγονότα όπως την Μάχη του Μαραθώνα, την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, την απελευθέρωση της Μακεδονίας, τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού ή την εισβολή στην Κύπρο. Tολμάμε να κοιτάξουμε κατάματα τον καθρέφτη της Ιστορίας;