του Διαμαντή Καρασούλα
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία σχεδόν 40 χρόνια της περίφημης Μεταπολίτευσης, μέχρι την ώρα που ήχησε η καμπάνα της χρεοκοπίας, κόμματα και πολιτικοί ανεξάρτητα από ποια πλευρά βρίσκονταν, έλεγε ο καθένας ό,τι ήθελε, ανεύθυνα και ανέξοδα, υποκρινόμενος τον ρόλο που του είχε δοθεί από το εκλογικό σώμα χωρίς καμία ευθύνη και ειλικρίνεια απέναντι στο πραγματικό συμφέρον του τόπου.
Οι κυβερνήσεις διαγωνίζονταν σε υποσχέσεις και οικονομικές παροχές πολύ πάνω από τις δυνάμεις τις Χώρας -οι οποίες φυσικά καλύπτονταν με δάνεια- ενώ η αντιπολίτευση ζητούσε πάντα περισσότερα, διαφωνούσε με τα πάντα ενώ αποτελούσε casus belli οποιαδήποτε απόπειρα για μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, πράγματα που για την υπόλοιπη Ευρώπη ήταν από χρόνια δεδομένα και αυτονόητα.
Ωστόσο, μετά τον σεισμό του 2009 όπου η αλήθεια ήρθε στο προσκήνιο ίσως με τον σκληρότερο τρόπο, θα περίμενε κανείς απ τις πολιτικές δυνάμεις της Χώρας να σοβαρευτούν και να επιδείξουν για πρώτη φορά το ελάχιστο αίσθημα εθνικής ευθύνης απέναντι στον τόπο και την κοινωνία. Να παραμερίσουν εγωισμούς, στείρες φιλοδοξίες και μικροκομματικές σκοπιμότητες και να μπουν στην διαδικασία ενός εθνικού διαλόγου για το πως θα βγει η Χώρα από το οικονομικό αδιέξοδο με τις λιγότερες συνέπειες για την ίδια και το λαό.
Δεν έγινε ποτέ αλλά αντ' αυτού η ρήξη στο πολιτικό σύστημα ήταν ολοκληρωτική, ο πολιτικός τομαρισμός και τα μικροκομματικά συμφέροντα υπερίσχυσαν κάθε άλλης ανάγκης, ο λαϊκισμός θριάμβευσε για άλλη μια φορά διαπερνώντας οριζόντια ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.
Πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την οικονομική κατάρρευση, το πολιτικό προσωπικό της Χώρας εξακολουθεί να αρνείται πεισματικά να υπηρετήσει το σκοπό του, δηλαδή το εθνικό συμφέρον. Αρνείται να σοβαρευτεί, να αναλάβει τις ευθύνες του, να πει την αλήθεια στους Έλληνες, να δουλέψει για την αναγέννηση του τόπου. Η μοναδική περίπτωση "συναίνεσης" είναι τα σιαμαία της εξουσίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που στην πραγματικότητα το μοναδικό τους μέλημα είναι η πάση θυσία παραμονή τους στην εξουσία.
Κυβερνούν εκτελώντας απλά ξένες εντολές αδιαφορώντας αν αυτές είναι η λύση στο πρόβλημα και αν είναι προς το συμφέρον της Χώρας και του λαού. Συγκαλύπτουν τεράστια οικονομικά σκάνδαλα, παραβιάζουν καθημερινά το Σύνταγμα, καταστρατηγούν την δικαιοσύνη και την ενημέρωση, παραμυθιάζουν τους πολίτες για δήθεν μεγάλες επιχειρηματικές συμφωνίες, για δημοσιονομικά επιτεύγματα και πλεονάσματα, για έξοδο της Χώρας στις αγορές, ενώ ξέρουν ότι λένε ψέματα.
Την ίδια ώρα τα κόμματα της αντιπολίτευσης παραμένουν κολλημένα στο παρελθόν, οχυρωμένα πίσω από μια μονότονη αντιμνημονιακή ρητορική και καταγγελία των πάντων, με έναν ξύλινο συνδικαλιστικό λόγο χωρίς καμια θέση, καμια πρόταση, καμια διάθεση για διάλογο. Κανένα από τα υπάρχοντα πολιτικά πρόσωπα δεν δείχνει να έχει την βούληση, την δυναμική αλλά και το ανάστημα να συσπειρώσει τον πατριωτικό αστικό χώρο συγκροτώντας ένα ενιαίο αντιπολιτευτικό μέτωπο απέναντι στην κυβέρνηση των εντολοδόχων, που θα αποτελέσει την σοβαρή, ρεαλιστική κυβερνητική αντιπρόταση απέναντι στην αδιέξοδη σημερινή πολιτική της αναπόφευκτης κατάρρευσης.
Ο καθένας τους προτιμά να κρατά το δικό του μαγαζί μεταξύ του 1% και 3%, αρκεί να είναι ο ιδιοκτήτης. Η ατυχία της Ελλάδας είναι ότι στην δυσκολότερη ίσως στιγμή της μεταπολεμικής της Ιστορίας διαθέτει το χειρότερο πολιτικό προσωπικό που είχε ποτέ. Ένα πολιτικό προσωπικό κατώτερο των περιστάσεων που θυσιάζει την εθνική κυριαρχία, το μέλλον χιλιάδων νέων ανθρώπων και τις ζωές ενός ολόκληρου λαού, μπροστά στην πολιτική του επιβίωση, την παραμονή του στην εξουσία και στην κατοχή των προνομίων του. Ένα πολιτικό σύστημα που τελικά δεν είναι τίποτε άλλο από τον νεκροθάφτη της Χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου