Η Μεγάλη Εβδομάδα που έχουμε μπροστά μας δεν έχει καμία ημέρα παραπάνω από τις άλλες εβδομάδες του χρόνου. Ονομάζεται όμως "Μεγάλη" γιατί κατ' αυτήν τιμούμε μεγάλα γεγονότα, γιατί περικλείει μεγάλα νοήματα. Ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν ιδιαίτερες ή και καθόλου σχέσεις με την ζωή της Εκκλησίας, αυτές τις ημέρες αισθάνονται την εσωτερική ανάγκη να νηστέψουν, να μπουν σε κάποιο ναό, να ανάψουν ένα κερί, να σταθούν για λίγο αμίλητοι μπροστά στον Εσταυρωμένο. Κι αυτό συμβαίνει γιατί όλη η πνευματική αλλά και φυσική ατμόσφαιρα των ημερών είναι φορτισμένη από το γεγονός του Πάθους του Χριστού. Γιατί στα μαρτύρια και στον σταυρό που σήκωσε ο Ιησούς, ο καθένας από εμάς βλέπει τα δικά του προσωπικά μαρτύρια, τον δικό του Γολγοθά, τα δικά του πάθη και προβλήματα που βιώνει.
Οι άνθρωποι της εποχής μας είναι επιβαρυμένοι και κουρασμένοι από τις μέριμνες της ζωής και της επιβίωσης περισσότερο από κάθε άλλη εποχή. Ιδίως την περίοδο αυτή της οικονομικής κρίσης τα βάρη και οι βιωτικές μέριμνες γίνονται δυσβάστακτα και ψυχοφθόρα. Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν τραυματισθεί και μεταβληθεί δραματικά, οι άνθρωποι έχουν αποξενωθεί και το συμφέρον και ο ατομικισμός έχουν αναχθεί σε ιερό σκοπό και κίνητρο κάθε σχέσης και πράξης μας. Μέσα σε αυτό το σκληρό και αφιλόξενο περιβάλλον ο άνθρωπος αναζητά να ακουμπήσει κάπου, προστρέχοντας σε Αυτόν που μίλησε όπως κανένας άλλος για την αγάπη, με τα λόγια αλλά και τις πράξεις Του. Σε Αυτόν που δίδαξε και ύμνησε την αληθινή, την γνήσια, την καθαρή, την ανιδιοτελή αγάπη. Σε Αυτόν που απάλυνε τον ανθρώπινο πόνο με τα θαύματα του, σε αυτόν που δίδαξε την ελεημοσύνη, την ανεκτικότητα, την υπομονή, την συμπόνοια, την αλληλεγγύη, την συγχωρητικότητα. Σε Αυτόν που έχει πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά για κάθε πονεμένο άνθρωπο: «Ελάτε σε εμένα όλοι οι κουρασμένοι και πεφορτισμένοι κι εγώ θα σας ξεκουράσω» (Mατθ. 11,28).
Πάνω στον σταυρό τελειοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε αυτή η αστείρευτη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο διδάσκοντας με το παράδειγμά Του πως αγάπη σημαίνει θυσία. Άνοιξε τα χέρια για να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο. Μας έδειξε πως κανείς δεν είναι μόνος στον πόνο και στο δάκρυ κι αφού Αυτός ως Θεάνθρωπος πόνεσε τόσο, πώς εμείς μπορούμε να αγανακτούμε απέναντι στα βάρη και τις θλίψεις που μας βρίσκουν μέσα στη ζωή; Μας δίδαξε με το παράδειγμά Του πως να αντιμετωπίζουμε με θάρρος, γενναιότητα και μεγαλοψυχία κάθε δυσκολία, κάθε πόνο, κάθε πρόβλημα. «Μέσα στον κόσμο θα πάρετε θλίψη. Αλλά πάρτε θάρρος, εγώ νίκησα τον κόσμο» (Ιωάν. 16,33).
Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν τελειώνει στο σταυρό και στον τάφο του Κυρίου. Ολοκληρώνεται με την θριαμβευτική Του Ανάσταση και την νίκη Του κατά του θανάτου. Μια νίκη που ασφαλώς δεν αφορά τον Ίδιο αλλά εμάς όλους και τον καθένα προσωπικά. Η Ανάσταση του Χριστού επισφραγίζει τη θεότητά Του, αποτελεί την δυνατότητα της μετάβασης του ανθρώπου από την φθορά στην αφθαρσία και την θέωση, προτυπώνει και προαναγγέλλει την ανάσταση των νεκρών στην τελική κρίση. «Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε τότε είναι κενό (άδειο) το κήρυγμα και η πίστη μας» (Α΄ Κορ. 15:14). Με αυτά τα λόγια ο Απόστολος Παύλος θέτει το γεγονός της Ανάστασης του Χριστού στο κέντρο της χριστιανικής πίστης, την καθιστά θεμέλιο λίθο του Χριστιανισμού και της Εκκλησίας. Ο Χριστός νίκησε με τον θάνατό Του την φθορά, τον θάνατο και τον θρίαμβο του κακού. Μετά από κάθε μπόρα βγαίνει πάντα το ουράνιο τόξο και μετά από κάθε βαρύ χειμώνα έρχεται πάντα η Άνοιξη. Έτσι και μετά τον θάνατο δεν έρχεται το τέλος αλλά η αιώνια ζωή, η αληθινή ζωή. Αυτό είναι το ανεκτίμητο δώρο της θυσίας και της Ανάστασης του Χριστού που μας καλεί να βιώσουμε μαζί Του τα πάθη, τον Γολγοθά, την ταφή και την προσωπική μας ανάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου