Το μήνυμα της 25η Μαρτίου σήμερα

του Διαμαντή Καρασούλα

Σχεδόν διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση του Γένους κατά του Οθωμανικού ζυγού και την ίδρυση του  ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους, η Ελλάδα καταποντίζεται μέσα σε μια τεράστια κρίση που απειλεί να την αφανίσει. Μια κρίση την οποία ονομάζουμε οικονομική γιατί οι αριθμοί είναι η απτή της παράμετρος, είναι ορατή στα μάτια και στην τσέπη του καθενός. Όμως η κρίση που διέρχεται η Χώρα δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι πρωτίστως ηθική, πολιτική και πολιτισμική. Είναι κατ' ουσίαν κρίση ταυτότητας. Πελαγοδρομούμε ως Έθνος εδώ και δεκαετίες χωρίς αφετηρία, χωρίς σχέδιο, χωρίς εθνικό στόχο. Στο ένα πόδι με τσαρούχι και στο άλλο με ευρωπαϊκό σκαρπίνι. 

Δεν πιστέψαμε ποτέ στο όραμα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Είδαμε την Ευρώπη σαν μια ευκαιρία για να πάρουμε τσάμπα χρήμα και μόνο. Σήμερα που η Ευρώπη βάζει προϋποθέσεις για την οικονομική μας σωτηρία λέμε εύκολα "πάμε με την Ρωσία", "πάμε με την Αμερική". Δηλαδή, πάμε όπου μας δώσουν το χρήμα.   Καμία πίστη, κανένα όραμα. Και ασφαλώς την καταστροφική αυτή νοοτροπία την καλλιέργησαν σε μεγάλο βαθμό οι πολιτικοί ηγέτες της μεταπολίτευσης που δεν ενέπνευσαν κανένα όραμα και καμιά ανώτερη ιδέα στο λαό παρά επένδυσαν στον λαϊκισμό και την δημαγωγία προκειμένου να εξασφαλίσουν την παραμονή τους στην εξουσία. Έμαθαν το λαό να ζει με εθνικούς μύθους και δανεικά χρήματα αντί να αξιοποιήσουν τους Ευρωπαϊκούς πόρους προκειμένου να αυξήσουν τον πλούτο της Χώρας μέσω της παραγωγής της.

Ήταν Ιούνιος του 1979 όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επισφράγιζε στην Βουλή την ένταξη της Χώρας στην Ευρώπη (ΕΟΚ). Τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου με σημαία το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο" σαν άλλος Αλέξης Τσίπρας κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι εκχωρεί την εθνική κυριαρχία, ότι η Ευρώπη θέλει να μας κατασπαράξει, ότι η ένταξή μας στην ΕΟΚ είναι εθνική υποτέλεια κοκ. Η ίδια ρητορική του λαϊκισμού τότε και τώρα. Η απάντηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ακούγεται σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ: «Εάν η συμμετοχή στην Κοινότητα και ο σεβασμός των κανόνων οδηγεί σε εθνική υποτέλεια, θα πρέπει να δεχτούμε ότι υπεβλήθησαν οικειοθελώς σ' αυτή την εθνική υποτέλεια, όλες οι μεγάλες Ευρωπαϊκές Χώρες οι οποίες μετέχουν στην Κοινότητα». «Δια της εντάξεως θα σταθεροποιηθούν οι δημοκρατικοί θεσμοί. Η Δημοκρατία αποτελεί προϋπόθεση όχι μόνο για την ένταξη μιας χώρας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, αλλά και για την παραμονή σε αυτή». «Την ανεξαρτησία του δε τη χάνει κανείς όταν ανήκει ισότιμα σε μία μεγάλη οικογένεια. Την χάνει όταν είναι μόνος και αδύναμος». «Τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας έναντι των Κοινοτικών είναι τόσο μικρά, ώστε να μην εμπνέουν τον πειρασμό της εκμεταλλεύσεως». «Γιατί καμία από τις χώρες που εντάχθηκαν στην Κοινότητα δεν σκέφτηκε να την εγκαταλείψει, εάν πράγματι η ένταξη στην Κοινότητα είναι επιβλαβής για τα συμφέροντά της;» (Βουλή των Ελλήνων, 26 Ιουνίου 1979).

Το όραμα της 25ης Μαρτίου του 1821 ήταν η απελευθέρωση του Έθνους μετά από τετρακόσια χρόνια υποδούλωσης στους Οθωμανούς και η γέννηση ενός ελεύθερου, ανεξάρτητου Κράτους. Το επόμενο όραμα της "Μεγάλης Ιδέας", έστω κι αν έληξε άδοξα και τραγικά στην Σμύρνη, αποτέλεσε την έμπνευση και την κινητήριο δύναμη για να φθάσει η Ελλάδα στα σημερινά της σύνορα. Απ' το 1960 και μετά, το όραμα της ένταξης της Χώρας στην Ευρώπη έγινε πράξη, βελτιώνοντας σημαντικά την ποιότητα των θεσμών και της δημοκρατίας μας, εξασφάλισε σε μεγάλο βαθμό την ειρήνη και την ασφάλεια της Χώρας, βελτίωσε σημαντικά την ποιότητα της ζωής των πολιτών. Το σύγχρονο εθνικό μας όραμα δεν μπορεί να είναι άλλο από μια νέα Επανάσταση. Μια Επανάσταση όχι κατά κάποιου ξένου δυνάστη αλλά κατά του ίδιου μας του εαυτού. Μια Επανάσταση κατά του χθες που μας οδήγησε στην ηθική και οικονομική χρεοκοπία. 

Οφείλουμε να απαλλαγούμε άπαξ δια παντός από τις παθογένειες της Μεταπολίτευσης, απ τους εθνικούς μύθους με τους οποίους μεγαλώσαμε και σύμφωνα με τους οποίους είμαστε ο περιούσιος λαός που όλοι του χρωστάνε κι αυτός δεν χρωστάει τίποτα, ότι η λύση στα  προβλήματά μας είναι η Ρωσία, η Κίνα, η Αμερική, η επιστροφή στη δραχμή κ.ο.κ. Η πολιτική ηγεσία της Χώρας οφείλει να μιλήσει στο λαό με την γλώσσα της αλήθειας. Να παραδεχτεί ότι τα δανεικά τελείωσαν, η ευμάρεια της τελευταίας τριακονταετίας ήταν μια κακή παρένθεση που έκλεισε ανεπιστρεπτί, ότι ο δρόμος προς την ανάπτυξη και την πρόοδο της Χώρας είναι δύσκολος και επώδυνος. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, ούτε κακοί εταίροι που θέλουν να μας εξαθλιώσουν. 

Οφείλουμε να προχωρήσουμε σε γενναίες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές δυσάρεστες για πολλούς, που θα εξυγχρονίσουν το Κράτος μας και θα βάλουν τα θεμέλια για να γίνουμε μια σύγχρονη, Ευρωπαϊκή Χώρα όπως όλες οι υπόλοιπες. Ένα Κράτος δημοκρατικό και δίκαιο, με ευκαιρίες για όλους τους πολίτες του, με παροχές  όμως που δεν θα υποθηκεύουν το μέλλον των επόμενων γενεών.  Τότε ο λαός θα νιώσει ότι οι θυσίες του πιάνουν τόπο, ότι αγωνίζεται για έναν ανώτερο αλλά και ουσιαστικό σκοπό που θα έχει αντίκτυπο στη ζωή του. Τότε θα έχουμε χτίσει ένα πραγματικά ελεύθερο και ανεξάρτητο Κράτος που θα στηρίζεται πρωτίστως στις δικές του παραγωγικές δυνάμεις και όχι στα λεφτά των ξένων. Έτσι θα δικαιωθεί και ο αγώνας της 25ης Μαρτίου του 1821 και η συλλογική προσπάθεια έναντι του βολέματος και του εγωκεντρισμού θα δικαιώσει τον Στρατηγό Μακρυγιάννη: "Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ»".