Μπορεί το πολιτικό σύστημα να υπερβεί τον εαυτό του;

του Διαμαντή Καρασούλα

Η χθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν το πρώτο "κρας τεστ" για τις 180 ψήφους της τρίτης ψηφοφορίας που θα κρίνουν το αν η Χώρα οδηγηθεί ή όχι σε πρόωρες εκλογές.

Στην κρισιμότερη περίοδο της μεταπολιτευτικής της ιστορίας η Ελλάδα έχει την ατυχία να διαθέτει το χειρότερο πολιτικό προσωπικό, μια κλειστή συντεχνία που αποφασίζει με μοναδικό γνώμονα την πολιτικής της επιβίωση και την διατήρηση των προνομίων της. Οι μεν κυβερνώντες επιθυμούν την σταθερότητα για να μείνουν σταθεροί στην εξουσία, οι δε αντιπολιτευόμενοι επιθυμούν την αποσταθεροποίηση για να ανέβουν στην Εξουσία.

Ασφαλώς κανείς εκ των δύο δεν έχει ως κίνητρο το καλό της Χώρας αλλά ούτε και κάποιο όραμα ή έστω σχέδιο για την αναγέννηση αυτού του τόπου. Αναγκαστικά και μόνο και με βάση τα υπάρχοντα, συγκεκριμένα πολιτικά δεδομένα, το συμφέρον της Χώρας την δεδομένη στιγμή συμπίπει με την μη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών. Αυτό επιτάσσουν οι συγκυρίες αλλά και η λαϊκή πλειοψηφία την οποία όλα τα κόμματα σέβονται κατά το δοκούν και όποτε τα συμφέρει.

Οι εκλογές δεν πρέπει να αποτραπούν γιατί αυτή η κυβέρνηση είναι καλή. Αλλά γιατί πρώτον δεν είναι ηθικό να ανατρέπεται μια κυβέρνηση μέσα από τέτοιες διαδικασίες και όχι από εκλογές ή από λαϊκή απαίτηση. Γιατί αυτή την ώρα βρίσκεται σε εξέλιξη η τελευταία και πιο κρίσιμη φάση της σχέσης μας με τους δανειστές. Γιατί οι θυσίες που έκαναν οι Έλληνες τέσσερα χρόνια τώρα δεν πρέπει να πάνε στράφι από πειραματισμούς και ανεύθυνους λεονταρισμούς που μπορεί να κοστίσουν ακριβά. Γιατί αυτό που θα προκύψει από τις εκλογές δεν θα είναι καλύτερο από αυτό που υπάρχει σήμερα.
Και κυρίως, γιατί το 2014 δεν είναι 1981...