Τί είναι ο Εθνικισμός και γιατί διαστρευλώθηκε το νόημά του;

Πολλά έχουν ακουστεί προσφάτως, σχετικά με την έννοια του Εθνικισμού αλλά και του πατριωτισμού. Ιδίως τώρα, που το κόμμα της Χρυσής Αυγής εισήλθε στην Βουλή αλλά και στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας, αναπτύσσεται έντονα μια ρητορεία υπέρ ή κατά και στο παιχνίδι αυτό μπαίνει και ο όρος «Εθνικισμός».

 Η αλήθεια είναι ότι ο Εθνικισμός είναι ένας όρος ο οποίος έχει παρερμηνευτεί και παρανοηθεί, όσο λίγοι στην σημερινή πολιτική φιλολογία. Πάνω σε αυτόν τον όρο, ξιφουλκούν οι φιλοπάτριδες και οι αντεθνικές ή εθνομηδενιστικές δυνάμεις, στο πολιτικό προσκήνιο της Ελλάδας.

  Οι αρχέγονες ενστικτώδεις ροπές για επιβίωση και επικράτηση των ανθρώπων, απαρχής του είδους μας, είχαν δυο συνιστώσες. Την ατομική επιβίωση του φυσικού μας σώματος και την επιβίωση της κοινότητας-ομάδας η οποία περιέβαλλε και προστάτευε το άτομο, από κάθε είδος κινδύνου που θα μπορούσε να το απειλήσει. Αρχικά λοιπόν, η οικογένεια, δηλαδή οι πρόγονοι και οι απόγονοι, όλοι μαζί, συνέθεσαν την πρώτη μικρή κοινωνία. Την πρώτη ομάδα, που οι ρόλοι κατανέμοντο ανάλογα με τις δυνατότητες και τις ικανότητες των μελών της, προκειμένου να συλλειτουργήσουν προς κοινό όφελος, αρχικά για την διασφάλιση της επιβίωσης (εξεύρεση τροφής, προστασίας από καιρικές συνθήκες) αλλά και της άμυνας από έξωθεν απειλές (ζώων ή ανθρώπων).

 Οι σχέσεις μεταξύ τους, δομήθηκαν με ιεραρχική κλίμακα και με τον αλληλοσεβασμό των ρόλων τους, ως συνεκτική ουσία που θα εξασφάλιζε την συνέχεια της επιβίωσης, της τόσο αναγκαίας κοινότητας-φατρίας. Έτσι τα ήθη, τα έθιμα, η παράδοση, η ιστορία, η γλώσσα και οι συνήθειες της κοινότητας, συγκρότησαν την ταυτότητά της. Η ταυτότητα αυτή της κάθε κοινότητας, την έκανε  ιδιαίτερη και ίσως μοναδική, σε σχέση με άλλες όμορες. Έτσι η κάθε κοινότητα αναγκάστηκε να επισφραγίσει την ιδιαιτερότητά της για λόγους αναγνωρισιμότητας από τα ίδια τα μέλη της αλλά και από τους άλλους, τους διαφορετικούς. Η επισφράγιση αυτή πήρε πολλές και ποικίλες μορφές, όπως σύμβολα, λάβαρα και σημαίες, ονομασία της κοινότητος-φυλής, κτλ.

 Όπως εύκολα καταλαβαίνουμε, κάποια στιγμή οι μικρές αυτές κοινότητες-φατρίες, μεγάλωσαν και έγιναν φυλές και αργότερα έθνη. Τα στοιχεία που ένωναν τα μέλη τους, ήταν το όμαιμο, δηλαδή η κοινή καταγωγή-προέλευση (κοινοί πρόγονοι), άρα με το ίδιο γονιδιακό «αίμα», το ομόγλωσσο, δηλαδή η ίδια γλώσσα και η ίδια εθνοτική συνείδηση. Αυτή η τελευταία, αποτελείτο από την κοινή ιστορία, κοινή ιδιαίτερη εθνοτική ηθική, τις κοινές συνήθειες και κοινές πεποιθήσεις.

  Η έννοια του Έθνους, παρέχεται από την ανάλυση της ίδιας της λέξης: Έθνος= έθος=συνήθεια. Εξ ου και το έθιμο, δηλαδή η συνηθισμένη συμπεριφορά! Περιγράφει δηλαδή, ακριβώς αυτό που η φατρία (=πατρία =πατρίδα) έχει ως στοιχείο αναγνωρισιμότητας, την δική της «ταυτότητα»!

 Η σχέση του ατόμου ως προς το Έθνος του, είναι παρόμοια με αυτήν που έχει με τους άμεσους συγγενείς του, δηλαδή τους γονείς και τα παιδιά του. Και αυτή δεν είναι άλλη, από την ανιδιοτελή αγάπη! Διότι οι πρόγονοι και οι επίγονοι του έθνους, είναι άμεσοι ή έμμεσοι συγγενείς του.

 Η λέξη «πατρίδα» δεν είναι τίποτε άλλο, από την «γη του πατέρα», την γη της φατρίας, της φυλής, του έθνους, άρα των προγόνων του. Η σχέση του ατόμου με την πατρίδα είναι η ίδια που έχει το άτομο με το κληροδότημα των γονέων του (σπίτι, χωράφι). Πολλές φορές λέμε «πατρίδα» εννοώντας το χωριό μας, η τον τόπο καταγωγής μας, ακόμη και αν είμαστε ήδη στην χώρα μας! Η σχέση μας δηλαδή με αυτές τις έννοιες είναι κατά βάση συναισθηματική αλλά και εμπράγματη.

 Συνεπώς το Έθνος και η πατρίδα είναι έννοιες αυθύπαρκτες και ταυτόσημες με τον άνθρωπο, από την πρώτη στιγμή που αυτός ενώθηκε σε ομάδα. Η προσήλωση και η αγάπη στο Έθνος, ισοδυναμεί στην αγάπη και την προσήλωση στην οικογένεια, τους προγόνους και τους επιγόνους! Η σχέση είναι άρρηκτη και ενδόμυχη. Το ίδιο ισχύει και για το πατρώο έδαφος, την Πατρίδα. Αυτός που αποποιείται το αρχέγονο συναίσθημα της αγάπης προς την πατρίδα και το Έθνος του, είναι αυτός που αποποιείται το ίδιο συναίσθημα προς τους γονείς και τα παιδιά του. Είναι αυτός που πιθανώς δεν αγαπά ούτε την ίδια του την φύση! Τον εαυτό του. Ο αρνησίπατρις είναι άνθρωπος διαταραγμένης εσωτερικής ισορροπίας και ψυχικής συμπεριφοράς. Είναι αυτός που αδυνατεί να αφομοιώσει και να αφομοιωθεί από το περιβάλλον του, αυτός που κρατά αποστάσεις. Ο φοβικός. Αυτός που θέτει τον εαυτό του στο περιθώριο και μισεί τους γύρω του. Αυτός που επιζητά την εκδίκηση στο κοινωνικό περιβάλλον του, επειδή δεν μπορεί να τιμωρήσει τον εαυτό του για αυτά που του συμβαίνουν. Αυτός που δεν έμαθε ποτέ να αγαπά!

 Έτσι λοιπόν, Εθνικισμός είναι η αγάπη προς το Έθνος, δηλαδή η αγάπη προς τους κοινούς προγόνους, την κοινή ιστορία και την κοινή πορεία της φυλής του ατόμου. Είναι η φυσική συμπεριφορά του ανθρώπου, στην οποία οφείλεται η επιβίωσή του ως σήμερα, η επιβίωση των ιδιαιτέρων πολιτισμικών και πολιτιστικών χαρακτηριστικών του κάθε Έθνους, της κάθε φυλής του κάθε λαού. Δεν θα υπήρχε σήμερα η Ελλάς, η ελληνική γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα και οι παραδόσεις μας, αν δεν υπήρχε ο Εθνικισμός μας, δηλαδή η αγάπη μας για το Ελληνικό Έθνος. Αυτό μας οδήγησε σε αγώνες και θυσίες προκειμένου να επιβιώσουμε ως Έλληνες σήμερα. Χωρίς αυτόν, σήμερα δεν θα υπήρχαμε…

 Τα ίδια ακριβώς ισχύουν για τους Γάλλους, τους Ιταλούς, τους Κινέζους και τους Ινδούς. Για κάθε φυλή, για κάθε Έθνος!

 

Αν και λοιπόν, η έννοια του Εθνικισμού είναι θετική, η χρήση της έχει αποκτήσει μια αρνητική χροιά, όχι από παρερμηνεία της λέξης, αλλά πληγείσασα στην ουσία της.

 Η «νέα» ερμηνεία που αποδίδεται στον Εθνικισμό και οι συνειρμοί που προκύπτουν είναι φασισμός = νεοναζί = χούντα = σωβινισμός = ρατσισμός = βία.

 Για όσους γνωρίζουν στοιχειωδώς τις ανωτέρω έννοιες, θα συμφωνήσουν ότι δεν έχουν άμεση σχέση με την έννοια του Εθνικισμού, όπως ορίσαμε. Το ότι στοιχείο της σύνθεσης των εννοιών Ναζισμός, Φασισμός, Χούντα, Σωβινισμός, Ρατσισμός και Βία μπορεί να αποτελεί μεταξύ άλλων και ο Εθνικισμός, δεν αρκεί για να ταυτιστεί μαζί τους. Μπορεί οι απορρέουσες συμπεριφορές του Εθνικισμού να οδηγούν και εκεί, αυτός όμως οδηγεί και σε άλλες, πολλές περισσότερες θετικές εκφάνσεις των κοινωνιών επίσης. Αλλοίμονο αν ο κάθε άνθρωπος που αγαπά την καταγωγή του και το Έθνος του, είναι φασίστας και ρατσιστής.

 Το ότι αυτός που αγαπά το Έθνος του οφείλει να το διαφυλάττει και να μάχεται για την προάσπισή του, είναι αυτονόητο, θεμιτό και αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά του στην αυτοάμυνα και επιβίωση, όχι μόνο του ιδίου, αλλά και των οικείων του. Η υπερβολή στο δικαίωμα, είναι μεμπτή μόνο όταν αυτή αδικοπραγεί εις βάρος μη πραγματικής απειλής. Η παρεκτροπή κάθε έννοιας, είναι μεμπτή ούτως ή άλλως. Όπως για την παρεκτροπή της δημοκρατίας, την κατ’ Αριστοτέλη οχλοκρατία, δεν ευθύνεται η δημοκρατία, έτσι δεν ευθύνεται και ο Εθνικισμός για τις τυχούσες παρεκτροπές του.

  Η σύγχυση της έννοιας του Εθνικισμού με τις παρεκτροπές του, δεν είναι τυχαία. Την δημιούργησαν οι κατ’ ουσίαν εχθροί του. Οι αριστεροί διεθνιστές, όργανα της παγκόσμιας Νέας Τάξης, που επιδιώκουν την δημιουργία μιάς παγκόσμιας κυβέρνησης (δικτατορίας), φιλολογούν σοφιστείες περί «κακού Εθνικισμού» θεωρώντας τον επικίνδυνο για τα εθνομηδενιστικά τους σχέδια. Σκοπός τους είναι η κατάργηση των Εθνών, των κρατών και η ομογενοποίηση όλων των ανθρώπων σε μια «κιμαδομηχανή» που θα παράγει ένα είδος ανθρώπου, χωρίς ιδιαιτερότητες, χωρίς προσωπικότητα, αλλά ανθρώπους όμοιας συμπεριφοράς, γλώσσας, λογικής και κουλτούρας. Βέβαια τα κοινά τους γνωρίσματα θα είναι αυτά που θα επιβάλλουν οι επικυρίαρχοι. Γλώσσα, θρησκεία, παιδεία και συμπεριφορά, μια για όλους. Η ελάχιστη! Επιδιώκουν την εκτροπή της ανθρωπότητας, από την μέχρι τώρα πορεία της για χιλιάδες χρόνια, σε μια νέα μορφή, απόλυτης σκλαβιάς και ανελευθερίας του πνεύματος και της ζωής μας.

  Αφού λοιπόν ο Εθνικισμός και ο πατριωτισμός, είναι έννοιες έμφυτες στον άνθρωπο, αλλά και στόχος των διεθνιστών της παγκοσμιοποίησης, ας ακολουθήσουμε την φύση μας και ας κλείσουμε τα αυτιά μας, στις σειρήνες των αληθινών εχθρών της ανθρωπότητας. Τα σχέδιά τους, θα αποτύχουν…

ΛΥΚΙΟΣ