Παρακολουθώντας την ανακοίνωση της ετυμηγορίας της "επιτροπής αλήθειας" από την ΠτΒ κ.Κωνσταντοπούλου που έκρινε ότι το χρέος της Χώρας είναι παράνομο, επαχθές και δεν πρέπει να πληρωθεί, σκεπτόμουν μήπως θα ήταν πιο χρήσιμο και πιο ουσιαστικό να συστήναμε πρωτίστως μια επιτροπή αλήθειας για την διερεύνηση των αιτιών της κοινωνικής και πολιτικής μας χρεοκοπίας. Να κάναμε έναν γενναίο εθνικό διάλογο με τόλμη, ειλικρίνεια και αυτοκριτική διάθεση για τους πραγματικούς λόγους που οδήγησαν στην οικονομική μας χρεοκοπία, για την συμβολή και το μερίδιο ευθύνης όλων των πολιτικών δυνάμεων, των θεσμών και της κοινωνίας στον οικονομικό μας εκτροχιασμό και τότε νομίζω θα βγάζαμε ασφαλή συμπεράσματα για το πως δημιουργήθηκε το τεράστιο χρέος της Χώρας αλλά και για το τι πρέπει να κάνουμε για να γυρίσουμε σελίδα.
Το πολιτικό σύστημα δεν διαθέτει την απαιτούμενη τόλμη για να κάνει κάτι τέτοιο. Αφενός γιατί πρέπει να ματώσει το ίδιο ως βασικός υπαίτιος της εθνικής μας χρεοκοπίας, αφετέρου γιατί δεν επιθυμεί να συγκρουστεί με το πελατειακό κράτος, τις προνομιούχες ομάδες και τα κατεστημένα που το ίδιο έχει δημιουργήσει. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να προστατεύει και να ικανοποιεί αυτές τις συντεχνίες ρίχνοντας τα βάρη στους υπολοίπους, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα οποίος έχει υποστεί και το μεγαλύτερο πλήγμα στα 5 αυτά χρόνια της κρίσης. Αυτό συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια, αυτό συμβαίνει πολύ περισσότερο σήμερα επί Αριστερής διακυβέρνησης η οποία τόσο εκ των ιδεολογικών της αγκυλώσεων όσο κυρίως χάριν της εκλογικής της πελατείας, πασχίζει να ικανοποιήσει τα συμφέροντα των προνομιούχων αυτών τάξεων δίνοντας την χαριστική βολή στον ιδιωτικό τομέα, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά με την φορολογική λαίλαπα που προτείνει ως λύση.
Πώς μπορεί λοιπόν αυτό το πολιτικό σύστημα που συνεχίζει να επιβιώνει πάνω σε μύθους και ψέματα να συστήνει "επιτροπές αλήθειας" που χωρίς καμία επιστημονική βάση έρχονται να πιστοποιήσουν συνωμοσίες και προπαγανδιστικά αφηγήματα χάριν πολιτικής σκοπιμότητας; Γιατί αν αυτή η "επιτροπή αλήθειας" αποσκοπούσε πράγματι στην διαφώτιση του ελληνικού λαού θα μας έλεγε ότι από το 2001 ως το 2009 το ελληνικό κράτος ξόδεψε 826 δις ευρώ και εισέπραξε 691 δις ευρώ, δηλαδή 135 δισεκατομμύρια περισσότερα από όσα εισέπραξε. Θα μας έλεγε ότι στα 9 αυτά χρόνια από την είσοδο μας στο ευρώ η Βουλή ψήφιζε κάθε χρόνο έλλειμμα κατά μέσο όρο 1,4% του ΑΕΠ και το τελικό απολογιστικό έλλειμμα που υλοποίησε το ελληνικό κράτος ήταν κατά μέσο όρο 7,4% του ΑΕΠ. Θα μας έλεγε ότι η συντριπτική αύξηση στις κρατικές δαπάνες ήταν η αύξηση στους μισθούς, τις συντάξεις κλπ. (Από 46 δις το 2001 στα 80 δις το 2009).
Θα μας έλεγε ότι το ελληνικό χρέος είναι πραγματικό και οφείλεται ως επί το πλείστον στις εξωφρενικές κοινωνικές παροχές που θεμελιώθηκαν το 1981 και εντεύθεν και για την διατήρηση των οποίων όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις δανείζονταν ακατάσχετα στέλνοντας τον λογαριασμό στις επόμενες γενιές. Κοινωνικές παροχές που δόθηκαν μεν από τον παλαιό δικομματισμό αλλά με την απόλυτη συνευθύνη μιας ανεύθυνης και έξαλλης αριστεράς που μονίμως έβλεπε "εικονικές αυξήσεις", "μισθούς πείνας", "καταπάτηση εργατικών δικαιωμάτων" κ.ο.κ., που κατέβαζε τους εργαζόμενους στο δρόμο κάθε τρεις και λίγο, που σταματούσε κάθε αναγκαία μεταρρύθμιση στις ιδιωτικοποιήσεις, τα εργασιακά και το ασφαλιστικό οδηγώντας στα σημερινά τραγικά αδιέξοδα.
Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Καμία "έντιμη συμφωνία" με την Ευρώπη δεν είναι ικανή να σώσει πλέον τη Χώρα και να την βγάλει από τον φαύλο κύκλο του δανεισμού. Το ερώτημα για το πολιτικό σύστημα της Χώρας είναι ξεκάθαρο: Έχει τη δύναμη να ξεπεράσει τον εαυτό του; Μπορεί να πει ολόκληρη την αλήθεια στο λαό και να παραδεχτεί τις ευθύνες του για τα σημερινά αδιέξοδα; Έχει την δύναμη να συγκρουστεί με το πελατειακό κράτος και τις συντεχνίες που το ίδιο δημιούργησε; Μπορεί να κλείσει την μαύρη τρύπα της κρατικής σπατάλης και της τροφοδοσίας του αδηφάγου κράτους και όσων ζουν παρασιτικά από αυτό πίνοντας το αίμα του Έλληνα φορολογούμενου που εργάζεται πραγματικά, που παράγει, που φέρνει συνάλλαγμα στη Χώρα; Μπορεί να φτιάξει ένα κράτος που θα παράγει περισσότερα και θα καταναλώνει λιγότερα; Ένα κράτος που θα βασίζεται στις δικές του δυνάμεις και όχι στα λεφτά των ξένων; Αυτό είναι το κυρίαρχο ερώτημα, το quo vadis για το πολιτικό σύστημα, την ελληνική κοινωνία, την Ελλάδα του 2015.
Αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως κράτος αλλά και ως έθνος οφείλουμε να αποβάλλουμε το σύνδρομο του κακομαθημένου παιδιού που πάντα πρέπει να του κάνουν τα χατίρια, του περιούσιου λαού που όλοι τον ζηλεύουν γιατί έχει ήλιο και θάλασσα, του αδικημένου που όλοι του χρωστάνε και δεν χρωστάει τίποτα. Οφείλουμε να ασχοληθούμε ξανά με την εθνική παραγωγή, τον πρωτογενή τομέα, να αναπτύξουμε το επιχειρηματικό πνεύμα και τις εξαγωγές, να δώσουμε έμφαση στις καινοτόμες επιχειρηματικές δράσεις, να εκμεταλλευτούμε σύγχρονα και μεθοδικά τον φυσικό και πολιτιστικό μας πλούτο, το τουριστικό μας προϊόν.
Να επαναφέρουμε την αξιοκρατία, να επανασυνδέσουμε την αμοιβή με την προσφορά, να αξιώσουμε την τήρηση των νόμων εφόσον είμαστε εμείς πρώτα νομοταγείς. Να αποβάλλουμε την καταναλωτική μανία και να προσαρμόσουμε ως λαός τις καταναλωτικές μας ανάγκες στις παραγωγικές δυνατότητες της Χώρας και τα εγχώρια προϊόντα.
Όταν σταματήσουμε να επαιτούμε εν ονόματι της ιστορίας μας επικαλούμενοι την κληρονομιά των προγόνων μας (την οποία εμείς πρώτοι αγνοούμε), όταν αρχίσουμε να ζούμε βάση των παραγωγικών μας δυνατοτήτων και όχι του βιωτικού επίπεδο που μας εξασφάλισαν μεταπολιτευτικά τα "πακέτα" και τα δανεικά, τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε για καλύτερες ημέρες για εμάς και τις επόμενες γενιές. Τότε θα μπορούμε νιώθουμε υπερήφανοι ως λαός όχι μόνο για τον Παρθενώνα και τα επιτεύγματα του χθες αλλά και για την Ελλάδα του σήμερα. Τότε θα μας κάνουν εθνικά υπερήφανους οι διεθνείς διακρίσεις στις επιστήμες, την επιχειρηματικότητα και τις καινοτομίες και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο και τη Eurovision. Εν ολίγοις, να ξαναγίνουμε κοινωνία ιδανικών και όχι δανεικών.
*Ο Διαμαντής Καρασούλας είναι Μέλος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών (ΔΙΕΣΥ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου