Μεταρρυθμιστές, φιλελεύθεροι, δημοκράτες ή απλώς εξουσιωμανείς;

του Ευάγγελου Κομνηνάκη

 Η προτροπή από κάποιους φιλελεύθερους προς ημάς, περί τηρήσεως της δημοκρατικής δεοντολογίας εν είδει συμφωνίας κυρίων, μιας συμφωνίας που αποκλείει το λαϊκισμό δήθεν και δεν πρέπει να παραβιάζεται από καμία σκοπιμότητα, είναι τελολογικά αστήρικτη.

Διότι αν σκοπός τους είναι, όπως τάχα διαπιστώνουν, η Ελλάδα, τότε θα συμφωνούσαν με εμάς που θέλουμε μεγάλη, πλατιά και λαϊκή την εθνική παράταξη.Που θέλουμε να αγκαλιάσουμε τους Έλληνες για να μας αγκαλιάσουν κι αυτοί. Που θέλουμε να επαναπατρίσουμε τον εξαπατημένο κόσμο της φαυλοκρατίας. 


Όμως οι φιλελεύθεροι δε θέλουν αυτό, δεν τους νοιάζει αυτό. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η απαξίωση του κόσμου που τους εξέλεξε. Διότι το δόγμα τους ξεκινάει και τελειώνει με την ατομική ευθύνη του πολίτη.

Κουβέντα για την ατομική ευθύνη του Υπουργού, του Πρωθυπουργού, του κομματάρχη, του βουλευτή. Όχι, αυτοί δε λογοδοτούν πουθενά. Ισχυρίζονται ότι αρκεί η ψήφος για να τους ξεπλύνει. Η ηγεσία λένε δεν έχει ευθύνες, "αφού μας βγάλατε καλά να πάθετε". Ναι τόσο ξετσίπωτοι είναι οι φανατικοί της εξουσίας.

Με θρησκευτική ευλάβεια τηρούν τις συνταγματικές προθεσμίες των αξιωμάτων της Δημοκρατίας τους. Αλλά βέβαια, πώς αλλιώς να συνεχίσουν να εισπράττουν άκοπα κι αδιάκοπα τα δανεικά, μέχρις ότου η Ελλάδα κατρακυλήσει κι άλλα σκαλοπάτια στην οικονομική κατηφόρα της υφέσεως;

Ούτε τώρα που ο προδομένος κόσμος αναπροσανατολίζει τη στάση του εναντίον τους δεν τους ενδιαφέρει. Τους έχει τσιμπήσει τάχα ένας μεταρρυθμιστικός οίστρος και τους κάνει να πιστεύουν σε χίμαιρες. Είναι πολύ αισιόδοξοι, πάρα πολύ αισιόδοξοι. Όσο πιο πολλοί οι τιμωρημένοι, τόσο πιο εξασφαλισμένη η ανάκαμψη. Ωραίο δόγμα για να καλύπτεται η συναλλαγή.

Χίμαιρες κι αυταπάτες ότι τάχα θα αλλάξουν την κοινωνία με το φρονηματισμό, ότι θα ωριμάσει ένας ανώριμος -όπως τον χαρακτηρίζουν- λαός μέχρι τις επόμενες εκλογές ή ακόμα χειρότερα ότι θα συνεχίσει να τους ακολουθεί ένας κόσμος αφελών παρά τα καμώματα της πολιτικής προστυχιάς.

Αυτά λοιπόν είναι τα αδιόρθωτα ελαττώματα της Δημοκρατίας που ο παλαιοκομματισμός υποτίθεται ότι θέλει να θεραπεύσει, αλλά πάντα αποτυγχάνει. Η εξουσιομανία μπροστά στο συμφέρον, η δειλία μπροστά στην ευθύνη.

Δε μας απαντούν όλοι αυτοί, ποιος είναι τελικά αυτός που αναλαμβάνει τις ευθύνες μίας εθνικής καταστροφής όταν το τέλος πλησιάζει; Το ανώνυμο πλήθος ή η κρυπτόμενη ηγεσία του ; Η ιστορία δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών. Οι ένοχοι για άλλη μία φορά θα βρεθούν και θα πληρώσουν.